آن مرد
که در کوچه پس کوچه های خالی دلم
چون باد می پیچید
و در سکوت جاده ها
آواز تنهایی را زمزمه می کرد
مردی از تبار عشق بود
مردی از جنس انتظار
درجوانی غصه خوردم هیچکس یادم نکرد
در قفس ماندم ولی صیاد آزادم نکرد
آتش عشقت چنان از زندگی سیرم کرد
آرزوی مرگ کردم ولی مرگ هم یادم نکرد
سینه ای سوخته از آتش هجـران دارم
سـالها زغـم تـو ســر بـه گریبـان دارم
یاکه جانم بستان یا به وصـالت برسـان
بیش ازاینها نه دگر طاقت هجران دارم
به من میگفت: انقدر دوستت دارم که اگر بگویی بمیرمیمیرم... باورم نمی شد... فقط یک امتحان
ساده به او گفتم بمیر...! سالهاست در تنهایی پژمرده ام... - کاش امتحانش نمی کردم
در تمام لحظه هایم هیچ کس خلوت تنهاییم را حس نکرد آسمان غم گرفته هیچ گاه برکه ی
طوفانی ام را حس نکرد آنکه سامان غزل هایم از اوست بی سرو سامانیم را حس نکرد
در خلوت من نگاه سبزت جاریست
این قسمت بی تو بودنم اجباریست
افسوس که نمیشود کنارت باشم
بی تو هر ثانیه و لحظه ی من تکراریست
ای کاش بودی تا این جاده ها با آمدن تو بی انتهاتر می شد
می دانی که...؟
زمزمه های دلتنگی من با آمدن تو به پایان میرسد
و شبنم چشمانم به گلهای پژمرده مینشیند
تو رفتی...
و من ماندمو یک دنیا تنهایی....
این درد جاودانه مرا کسی ندیده سوز دل زمانه مرا هم کسی ندیده برسر آنم که کوچ کنم ز آشیان خویش چون رنج آشیانه مرا هم کسی ندیده
نامت را بر حاشیه قلبم حک کردم تا با هر ضربانش تکرارت کنم تکراری با شکوه تکراری از اعماق پاکیها
چه بسیار می نگرم چه کم می بینم
بسی امید کاشته ام سراب میچینم
چه تلخ می گیرم چه زهر میخندم
چه سخت می گشایم و چه سهل می بندم
نمی دانم محبت را بـر چه کاغذی بنویسم که هرگز پاره نشود بـرچـه گلـی بـنویـسم که هـرگز پرپر نشـود بـر چه دیواری بنویسم که هرگز پاک نشود بـر چه آبـی بنویسم که هـرگز گل آلود نشود وسرانجام بـر چه قلـبی بنویسم که هـرگز سـنگ نشود
